عکاسی از ورزش های موتوری می تواند تجربه ای ارزشمند و مفرح باشد. مهم نیست که این دو چرخ باشد یا چهار چرخ، اما مهار کردن اسب بخار می تواند چشم بسیاری را به خود جلب کند. در این پست از blueart.ir ، استنلی هارپر نکات مقدماتی عکاسی از ورزش های موتوری، موتورسواری و اتومبیل رانی، را با شما به اشتراک خواهد گذاشت. از تجهیزات عکاسی و تنظیمات دوربین گرفته تا توصیه های ایمنی و جایگاه عکاس، استنلی در مورد هر آنچه که برای شروع عکاسی نیاز خواهید داشت صحبت کرده است.
من به شدت توصیه می کنم که هنگام عکاسی به طریقی بدن خودتان را هیدراته نگه دارید (آب بدن خود را تامین کنید). بسیاری از اوقات، شما ساعت ها در مسیر خواهید بود و معمولا هوا گرم رو به داغ است. من از یک قمقمه کمری سه لیتری برای نوشیدن استفاده می کنم. نکته خوب در مورد آن این است که من می توانم خوراکی مختصر و چیزهای اضافی دیگر مانند یک GSP را در بخش کوله پشتی آن جا دهم.
این که از چه مایعی می خواهید استفاده کنید، به شما بستگی دارد، اما آب بهترین گزینه است، منبع پایه ای که می توانید از آن استفاده کنید. از آنجا که من از نوشیدن آب بیزارم، یک قاشق پودر گاتورید نیز برای طعم دار کردن آن به مخلوط اضافه خواهم کرد. من همچنین دوست دارم نوشیدنی هایم بسیار سرد باشند، بنابراین وقتی دارم قمقمه ام را آماده می کنم، مخلوط کن را پر از یخ می کنم، و بعد از آن آب اضافه می کنم. تنها چند بار بوده که روز من به پایان رسیده و تمام یخ ها آب شده، اما آب هنوز هم سرد مانده بوده است.
برای من، لباس جنبه دیگری از لوازم است که باید قبل از رفتن در نظر گرفت. من وقتی در اطراف شهر هستم و وقتی هوا گرم است شلوارک و دمپایی را ترجیح می دهم، اما در مسیر مسابقه، شلوار بلند و چکمه های پیاده روی می پوشم. در برخی از مسیرهای جاده ای که در آنها عکس گرفته ام، مجبور بودم با حشرات و گیاهان تیغ داری روبرو شوم که مرا زخمی می کردند یا مزاحمت ایجاد می کردند. من دیده ام که برخی از عکاسان شلوارک می پوشند، اما من مثل آنها نیستم. برای پیراهن نیز، من معمولا لباس های آستین کوتاه می پوشم مگر این که هوا سرد باشد.
همینطور برای لباس های دیگر، همه چیز به نوع مسابقه ای که شما در حال عکاسی از آن هستید بستگی دارد. برخی از انواع مسابقات بر اساس شایعه بارندگی به تعویق خواهند افتاد، درحالیکه انواع دیگر مسابقات به آب و هوا اهمیتی نمی دهند. در اولین مسابقه ای که من از آن عکس گرفتم، هوا ۴۰ درجه بود و تمام روز باران می بارید. من از قبل آماده شده بودم، اما با این حال پر از بدبختی بودم. مهم نیست پیش بینی وضع هوا برای مسابقه ای که به آن می روم چیست، اینجا در محل زندگی من (High Plains) اغلب بهار است و هوا می تواند به شدت تغییر کند، بنابراین من همیشه برخی از لوازم مورد نیاز در هوای سرد و هوای بارانی را همراه خود دارم. در واقع، در آخرین مسابقه ای که من در تگزاس از آن عکس گرفتم، پیش بینی وضع هوا، بارش باران تا روز قبل از مسابقه بود. من یک ژاکت بارانی بهتر از آنچه که داشتم خریدم. در روز مسابقه هوا ۹۰ درجه بود و خورشید در وسط آسمان می تابید.
تجهیزات دوربین مورد نیاز برای عکاسی از ورزش های موتوری
من به هیچ وجه در مورد بدنه های دوربین نظری ندارم. از همان دوربینی که دارید استفاده کنید. اگر دوربینی دارید که نرخ فریم بر ثانیه نیمه سریع دارد، برای شما بهتر خواهد بود؛ اما من با یک Pentax KX شروع به عکاسی کردم. من دوربینم را به دوربینی ارتقاء داده ام که نرخ فریم بر ثانیه بهتری دارد، اما تصاویر فوق العاده ای را دیده ام که با دوربین هایی با سرعت ۴ فریم بر ثانیه گرفته شده اند، بنابراین اگر دوربین شما کند است نگران نباشید. اگر دوربینی دارید که نرخ فریم بر ثانیه بالایی دارد، از آن استفاده کنید؛ اما لطفا فکر نکنید که فقط چون یک DSLR سطح مبتدی دارید در عکاسی موفق نمی شوید.
من معمولا کارت های حافظه با ظرفیت کمتر و سرعت بالاتر را ترجیح می دهم. اوایل، من توصیه ای از یک عکاس دیگر خواندم که گفته بود با استفاده از چندین کارت مختلف برای یک رویداد، اگر یک کارت بد عمل کرد، شما کل رویداد را از دست نمی دهید چون تصاویر بیشتری روی کارت های دیگر وجود خواهد داشت. بسته به دوربین شما و این که دارید با فرمت RAW، JPG یا هر دو عکس می گیرید، ظرفیت کارتی که باید استفاده کنید مشخص خواهد شد. من منحصرا با یک دوربین ۱۶ مگاپیکسل و با فرمت RAW عکس می گیرم و متوجه شده ام که استفاده از کارت های ۱۶ گیگابایتی برای من مناسب است. من ۵۰۰ عکس بر روی هر کارت می گیرم. اگر من در حال عکاسی از چندین کلاس مختلف باشم، از یک کارت برای هر کلاس استفاده می کنم. اگر یک کلاس مسابقه با تعداد کمی ورودی باشد، من معمولا از یکی از کارت های ۸ گیگابایتی ام استفاده خواهم کرد.
سرعت کارت حافظه نکته مهمی است که هنگام تصمیم گیری در مورد کارتی که می خواهید استفاده کنید باید در نظر داشته باشید. در عکاسی ورزشی، بسیاری از عکاسان چندین بار عکس می گیرند و مواقعی وجود دارد که ممکن است شما ۲۰ عکس پشت سر هم را با یک بار فشار دادن دکمه شاتر بگیرید. شما واقعا نمی خواهید بافر دوربین را پر کنید، اما این کار را خواهید کرد. با استفاده از یک کارت سریع، پر شدن آن را به تعویق بیندازید. کارت های من از ۴۵mb/s تا ۹۵mb/s متغیر هستند. در بیشتر مواقع، ۴۵ مگابیت بر ثانیه به خوبی جواب می دهد، اما من آن را به عنوان حداقل سرعت در نظر می گیرم.
لنز دوربین می تواند مهم ترین مورد از تجهیزات عکاسی باشد که شما باید در مورد آن فکر کنید. یک لنز با برد طولانی نقش مهمی در جنبه ایمنی ایفا می کند چون به شما اجازه خواهد داد تا بدون این که خودتان را در معرض خطر قرار دهید، در یک موقعیت عکاسی ایمن قرار گیرید. اگرچه من یک لنز ۲۰۰ میلی متری را به عنوان یک گزینه مناسب دست کم نمی گیرم، از یک لنز ۳۰۰-۷۰ میلی متری در هر مسابقه ای که تا به حال عکس گرفته ام استفاده کرده ام و بسیاری از عکس های من بین ۲۰۰ میلی متر و ۳۰۰ میلی متر بوده اند. من نمی گویم که یک لنز واید (عریض) هیچ جایی در جاده ندارد. دارد، اما در یک فضای بسیار محدود که من در یک مقاله دیگر به آن خواهم پرداخت. به طور خلاصه، اگر شما تنها لنز ۲۰۰ میلی متری دارید، احتمالا می توانید از آن استفاده کنید، اما من لنز با فاصله کانونی کمتر از ۳۰۰ میلی متر را برای اولین عکاسی از مسابقه به کسی توصیه نمی کنم.
این که از چه مایعی می خواهید استفاده کنید، به شما بستگی دارد، اما آب بهترین گزینه است، منبع پایه ای که می توانید از آن استفاده کنید. از آنجا که من از نوشیدن آب بیزارم، یک قاشق پودر گاتورید نیز برای طعم دار کردن آن به مخلوط اضافه خواهم کرد. من همچنین دوست دارم نوشیدنی هایم بسیار سرد باشند، بنابراین وقتی دارم قمقمه ام را آماده می کنم، مخلوط کن را پر از یخ می کنم، و بعد از آن آب اضافه می کنم. تنها چند بار بوده که روز من به پایان رسیده و تمام یخ ها آب شده، اما آب هنوز هم سرد مانده بوده است.
برای من، لباس جنبه دیگری از لوازم است که باید قبل از رفتن در نظر گرفت. من وقتی در اطراف شهر هستم و وقتی هوا گرم است شلوارک و دمپایی را ترجیح می دهم، اما در مسیر مسابقه، شلوار بلند و چکمه های پیاده روی می پوشم. در برخی از مسیرهای جاده ای که در آنها عکس گرفته ام، مجبور بودم با حشرات و گیاهان تیغ داری روبرو شوم که مرا زخمی می کردند یا مزاحمت ایجاد می کردند. من دیده ام که برخی از عکاسان شلوارک می پوشند، اما من مثل آنها نیستم. برای پیراهن نیز، من معمولا لباس های آستین کوتاه می پوشم مگر این که هوا سرد باشد.
همینطور برای لباس های دیگر، همه چیز به نوع مسابقه ای که شما در حال عکاسی از آن هستید بستگی دارد. برخی از انواع مسابقات بر اساس شایعه بارندگی به تعویق خواهند افتاد، درحالیکه انواع دیگر مسابقات به آب و هوا اهمیتی نمی دهند. در اولین مسابقه ای که من از آن عکس گرفتم، هوا ۴۰ درجه بود و تمام روز باران می بارید. من از قبل آماده شده بودم، اما با این حال پر از بدبختی بودم. مهم نیست پیش بینی وضع هوا برای مسابقه ای که به آن می روم چیست، اینجا در محل زندگی من (High Plains) اغلب بهار است و هوا می تواند به شدت تغییر کند، بنابراین من همیشه برخی از لوازم مورد نیاز در هوای سرد و هوای بارانی را همراه خود دارم. در واقع، در آخرین مسابقه ای که من در تگزاس از آن عکس گرفتم، پیش بینی وضع هوا، بارش باران تا روز قبل از مسابقه بود. من یک ژاکت بارانی بهتر از آنچه که داشتم خریدم. در روز مسابقه هوا ۹۰ درجه بود و خورشید در وسط آسمان می تابید.
تجهیزات دوربین مورد نیاز برای عکاسی از ورزش های موتوری
من به هیچ وجه در مورد بدنه های دوربین نظری ندارم. از همان دوربینی که دارید استفاده کنید. اگر دوربینی دارید که نرخ فریم بر ثانیه نیمه سریع دارد، برای شما بهتر خواهد بود؛ اما من با یک Pentax KX شروع به عکاسی کردم. من دوربینم را به دوربینی ارتقاء داده ام که نرخ فریم بر ثانیه بهتری دارد، اما تصاویر فوق العاده ای را دیده ام که با دوربین هایی با سرعت ۴ فریم بر ثانیه گرفته شده اند، بنابراین اگر دوربین شما کند است نگران نباشید. اگر دوربینی دارید که نرخ فریم بر ثانیه بالایی دارد، از آن استفاده کنید؛ اما لطفا فکر نکنید که فقط چون یک DSLR سطح مبتدی دارید در عکاسی موفق نمی شوید.
من معمولا کارت های حافظه با ظرفیت کمتر و سرعت بالاتر را ترجیح می دهم. اوایل، من توصیه ای از یک عکاس دیگر خواندم که گفته بود با استفاده از چندین کارت مختلف برای یک رویداد، اگر یک کارت بد عمل کرد، شما کل رویداد را از دست نمی دهید چون تصاویر بیشتری روی کارت های دیگر وجود خواهد داشت. بسته به دوربین شما و این که دارید با فرمت RAW، JPG یا هر دو عکس می گیرید، ظرفیت کارتی که باید استفاده کنید مشخص خواهد شد. من منحصرا با یک دوربین ۱۶ مگاپیکسل و با فرمت RAW عکس می گیرم و متوجه شده ام که استفاده از کارت های ۱۶ گیگابایتی برای من مناسب است. من ۵۰۰ عکس بر روی هر کارت می گیرم. اگر من در حال عکاسی از چندین کلاس مختلف باشم، از یک کارت برای هر کلاس استفاده می کنم. اگر یک کلاس مسابقه با تعداد کمی ورودی باشد، من معمولا از یکی از کارت های ۸ گیگابایتی ام استفاده خواهم کرد.
سرعت کارت حافظه نکته مهمی است که هنگام تصمیم گیری در مورد کارتی که می خواهید استفاده کنید باید در نظر داشته باشید. در عکاسی ورزشی، بسیاری از عکاسان چندین بار عکس می گیرند و مواقعی وجود دارد که ممکن است شما ۲۰ عکس پشت سر هم را با یک بار فشار دادن دکمه شاتر بگیرید. شما واقعا نمی خواهید بافر دوربین را پر کنید، اما این کار را خواهید کرد. با استفاده از یک کارت سریع، پر شدن آن را به تعویق بیندازید. کارت های من از ۴۵mb/s تا ۹۵mb/s متغیر هستند. در بیشتر مواقع، ۴۵ مگابیت بر ثانیه به خوبی جواب می دهد، اما من آن را به عنوان حداقل سرعت در نظر می گیرم.
لنز دوربین می تواند مهم ترین مورد از تجهیزات عکاسی باشد که شما باید در مورد آن فکر کنید. یک لنز با برد طولانی نقش مهمی در جنبه ایمنی ایفا می کند چون به شما اجازه خواهد داد تا بدون این که خودتان را در معرض خطر قرار دهید، در یک موقعیت عکاسی ایمن قرار گیرید. اگرچه من یک لنز ۲۰۰ میلی متری را به عنوان یک گزینه مناسب دست کم نمی گیرم، از یک لنز ۳۰۰-۷۰ میلی متری در هر مسابقه ای که تا به حال عکس گرفته ام استفاده کرده ام و بسیاری از عکس های من بین ۲۰۰ میلی متر و ۳۰۰ میلی متر بوده اند. من نمی گویم که یک لنز واید (عریض) هیچ جایی در جاده ندارد. دارد، اما در یک فضای بسیار محدود که من در یک مقاله دیگر به آن خواهم پرداخت. به طور خلاصه، اگر شما تنها لنز ۲۰۰ میلی متری دارید، احتمالا می توانید از آن استفاده کنید، اما من لنز با فاصله کانونی کمتر از ۳۰۰ میلی متر را برای اولین عکاسی از مسابقه به کسی توصیه نمی کنم.
این اولین سانحه ای بود که من از آن عکس می گرفتم و یکی از بزرگ هایش هم بود.
تنظیمات دوربین
وقتی بحث تنظیمات دوربین، مانند دیافراگم، سرعت شاتر، تراز سفیدی و مد شاتر مطرح باشد، خوب است اگر یک ایده از جایی که می خواهید شروع کنید داشته باشید تا بتوانید آنها را تخمین بزنید.
اولین نکته فرمت RAW در مقابل JPG است. من در مورد این بحث فقط نظر خودم را می گویم، اما این کاملا به خودتان بستگی دارد. من منحصرا با فرمت RAW عکس می گیرم، اما عکاسانی هستند که با فرمت JPG عکاسی می کنند چون آنها با محدودیت زمانی (فرجه) کار می کنند. این به شما بستگی دارد و اگرچه من عکاسی با فرمت RAW را توصیه می کنم، اگر شما در حال حاضر با عکاسی با فرمت RAW احساس راحتی نمی کنید، حس نکنید که مجبور هستید این کار را بکنید.
سرعت شاتر، تنظیم کلیدی دوربین شماست. در عکاسی اکشن (عکاسی از حرکات)، ما می خواهیم حرکت را ثابت کنیم. همین امر در مورد ورزش های موتوری نیز صدق می کند، اما برای افزودن به درجه سختی، این واقعیت وجود دارد که شما می خواهید بدنه ماشین، موتورسیکلت، موتورسوار، و راننده را ثابت (فریز) کنید، در حالی که یک سرعت شاتر به اندازه کافی آهسته داشته باشید تا به چرخ ها حالت تاری بدهد. این به بیننده تصویر اجازه می دهد تا بفهمد که وسیله نقلیه در حال حرکت است، چون اگر شما سرعت شاتر را تا آنجا که ممکن است بالا ببرید، به نظر خواهد رسید که وسیله نقلیه پارک شده و از تصویر دور می شود، البته مگر این که ماشین در حال حرکت نباشد.
من دوست دارم از یک پایه ۱/۵۰۰ ثانیه ای برای سرعت شاترم شروع کنم. این دقیقا به چیزی که شما در حال عکاسی از آن هستید بستگی خواهد داشت. کلاس های کندتر ممکن است به سرعت شاتر آهسته تری برای حفظ تاری چرخ ها نیاز داشته باشند، در حالی که ماشین های آفرود نامحدود (unlimited) با سرعت پیمایش بالاتر به سرعت شاتر سریع تری نیاز خواهند داشت. بهترین کار این است که در طول تمرین در جاده سرعت شاتر را تخمین بزنید و چند عکس آزمایشی با استفاده از سرعت شاترهای مختلف بگیرید.
من شروع به عکاسی به صورت دستی کردم. این کار به من اجازه داد تا درک خوبی در مورد مثلث نوردهی به دست آورم و اگر شما یک عکاس تازه کار هستید، من عکاسی به صورت دستی را به شما توصیه می کنم. اگر شما درک خوبی از نوردهی دارید، آن کلید چرخان حالت را به اولویت شاتر تغییر داده و از آنجا شروع کنید. در مورد دیافراگم اجازه دهید دوربین کار را برای شما انجام دهد.
من ایزو را به صورت دستی تنظیم می کنم. از ابتدای سفر عکاسی ام، تصمیم قاطع داشتم که ایزو را تا حد ممکن پایین نگه دارم و طبق آنچه که از بدنه دوربین خودم دیده ام، اگر به آن اجازه دهم تا ایزو را کنترل کند، آن را به عدد بسیار بزرگتری از آنچه که واقعا برای صحنه مورد نیاز است تنظیم می کند.
من همچنین عادت داشتم در حالت تراز سفیدی دستی عکس بگیرم، اما به نقطه ای رسیدم که در آن به دوربین اجازه می دهم برای من تصمیم بگیرد. اما آیا تصمیم دوربین همیشه کاملا دقیق است؟ نه، اما همیشه آنقدر نزدیک هست که بسیاری از اوقات من نمی توانم بگویم به تنظیم نیاز دارد. درست مانند مد عکاسی، اگر شما یک عکاس تازه کار هستید، از تراز سفیدی دستی استفاده کنید تا بتوانید در مورد آن یاد بگیرید، اما بعد از مدتی، آن را به تراز سفیدی خودکار (AWB) تغییر داده و اجازه دهید دوربین کار را انجام دهد.
موقعیت یا جایگاه عکاس هنگام عکاسی از موتورسواری و اتومبیل رانی
نکته بعدی و آخرین چیزی که شما باید بدانید این است که چطور یک پوزیشن یا جایگاه خوب برای عکاس خود انتخاب کنید (اینکه کجا بایستید). اولویت اول هنگام انتخاب یک محل، ایمنی است. ایمنی شما و ایمنی شرکت کنندگان. به همین دلیل است که شما به لنزی با برد زیاد نیاز دارید چون این کار امن نیست، و در بسیاری از موارد شما قادر نخواهید بود به اندازه کافی نزدیک شوید تا از آن لنز کیت ۵۵-۱۸ میلی متری برای گرفتن عکس استفاده کنید. اینجاست که آشنایی با مسیر به شما کمک خواهد کرد. نقاطی وجود خواهند داشت که ممکن است در نگاه اول خوب به نظر برسند، اما اگر در طول تمرین آنجا هستید، اول به چند ماشین که از آنجا رد می شوند نگاه کنید. وقتی من برای اولین بار از یک مسیر دایره ای عکس گرفتم، محلی را پیدا کردم که عالی به نظر می رسید و من داشتم تصور می کردم که چه نوع عکس هایی می توانم بگیرم. مشکل این بود که در آن محل تعداد زیادی لانه پرنده نیز وجود داشت که از لاستیک ها بیرون می آمدند و هیچ راهی وجود نداشت که من بتوانم آنجا عکاسی کنم، بنابراین مجبور شدم از آنجا بگذرم.
بنابراین در اینجا چند نکته کلیدی وجود دارد که شما باید به دنبال آن باشید:
آیا شما به آن نقطه دسترسی دارید و می توانید بدون خطر در آن جایگاه عکاسی کنید؟
دید از آن نقطه منحصر به فرد است؟
آیا شما مانع خدمه مسیر، خدمه مسابقه یا خود ماشین ها خواهید شد؟
درست مانند جلیقه پوش های رسانه ها، برخی از برگزار کننده ها قوانینی در مورد این که عکاسان کجا می توانند بروند دارند. بسته به برگزار کننده، این قوانین روی کاغذ نوشته خواهند شد، برگزار کننده ممکن است اهمیتی ندهد، یا شرایط بر اساس همان موقعیت ارزیابی شود، اما من همواره توجه و رعایت قوانین را توصیه می کنم.
اولین نکته فرمت RAW در مقابل JPG است. من در مورد این بحث فقط نظر خودم را می گویم، اما این کاملا به خودتان بستگی دارد. من منحصرا با فرمت RAW عکس می گیرم، اما عکاسانی هستند که با فرمت JPG عکاسی می کنند چون آنها با محدودیت زمانی (فرجه) کار می کنند. این به شما بستگی دارد و اگرچه من عکاسی با فرمت RAW را توصیه می کنم، اگر شما در حال حاضر با عکاسی با فرمت RAW احساس راحتی نمی کنید، حس نکنید که مجبور هستید این کار را بکنید.
سرعت شاتر، تنظیم کلیدی دوربین شماست. در عکاسی اکشن (عکاسی از حرکات)، ما می خواهیم حرکت را ثابت کنیم. همین امر در مورد ورزش های موتوری نیز صدق می کند، اما برای افزودن به درجه سختی، این واقعیت وجود دارد که شما می خواهید بدنه ماشین، موتورسیکلت، موتورسوار، و راننده را ثابت (فریز) کنید، در حالی که یک سرعت شاتر به اندازه کافی آهسته داشته باشید تا به چرخ ها حالت تاری بدهد. این به بیننده تصویر اجازه می دهد تا بفهمد که وسیله نقلیه در حال حرکت است، چون اگر شما سرعت شاتر را تا آنجا که ممکن است بالا ببرید، به نظر خواهد رسید که وسیله نقلیه پارک شده و از تصویر دور می شود، البته مگر این که ماشین در حال حرکت نباشد.
من دوست دارم از یک پایه ۱/۵۰۰ ثانیه ای برای سرعت شاترم شروع کنم. این دقیقا به چیزی که شما در حال عکاسی از آن هستید بستگی خواهد داشت. کلاس های کندتر ممکن است به سرعت شاتر آهسته تری برای حفظ تاری چرخ ها نیاز داشته باشند، در حالی که ماشین های آفرود نامحدود (unlimited) با سرعت پیمایش بالاتر به سرعت شاتر سریع تری نیاز خواهند داشت. بهترین کار این است که در طول تمرین در جاده سرعت شاتر را تخمین بزنید و چند عکس آزمایشی با استفاده از سرعت شاترهای مختلف بگیرید.
من شروع به عکاسی به صورت دستی کردم. این کار به من اجازه داد تا درک خوبی در مورد مثلث نوردهی به دست آورم و اگر شما یک عکاس تازه کار هستید، من عکاسی به صورت دستی را به شما توصیه می کنم. اگر شما درک خوبی از نوردهی دارید، آن کلید چرخان حالت را به اولویت شاتر تغییر داده و از آنجا شروع کنید. در مورد دیافراگم اجازه دهید دوربین کار را برای شما انجام دهد.
من ایزو را به صورت دستی تنظیم می کنم. از ابتدای سفر عکاسی ام، تصمیم قاطع داشتم که ایزو را تا حد ممکن پایین نگه دارم و طبق آنچه که از بدنه دوربین خودم دیده ام، اگر به آن اجازه دهم تا ایزو را کنترل کند، آن را به عدد بسیار بزرگتری از آنچه که واقعا برای صحنه مورد نیاز است تنظیم می کند.
من همچنین عادت داشتم در حالت تراز سفیدی دستی عکس بگیرم، اما به نقطه ای رسیدم که در آن به دوربین اجازه می دهم برای من تصمیم بگیرد. اما آیا تصمیم دوربین همیشه کاملا دقیق است؟ نه، اما همیشه آنقدر نزدیک هست که بسیاری از اوقات من نمی توانم بگویم به تنظیم نیاز دارد. درست مانند مد عکاسی، اگر شما یک عکاس تازه کار هستید، از تراز سفیدی دستی استفاده کنید تا بتوانید در مورد آن یاد بگیرید، اما بعد از مدتی، آن را به تراز سفیدی خودکار (AWB) تغییر داده و اجازه دهید دوربین کار را انجام دهد.
موقعیت یا جایگاه عکاس هنگام عکاسی از موتورسواری و اتومبیل رانی
نکته بعدی و آخرین چیزی که شما باید بدانید این است که چطور یک پوزیشن یا جایگاه خوب برای عکاس خود انتخاب کنید (اینکه کجا بایستید). اولویت اول هنگام انتخاب یک محل، ایمنی است. ایمنی شما و ایمنی شرکت کنندگان. به همین دلیل است که شما به لنزی با برد زیاد نیاز دارید چون این کار امن نیست، و در بسیاری از موارد شما قادر نخواهید بود به اندازه کافی نزدیک شوید تا از آن لنز کیت ۵۵-۱۸ میلی متری برای گرفتن عکس استفاده کنید. اینجاست که آشنایی با مسیر به شما کمک خواهد کرد. نقاطی وجود خواهند داشت که ممکن است در نگاه اول خوب به نظر برسند، اما اگر در طول تمرین آنجا هستید، اول به چند ماشین که از آنجا رد می شوند نگاه کنید. وقتی من برای اولین بار از یک مسیر دایره ای عکس گرفتم، محلی را پیدا کردم که عالی به نظر می رسید و من داشتم تصور می کردم که چه نوع عکس هایی می توانم بگیرم. مشکل این بود که در آن محل تعداد زیادی لانه پرنده نیز وجود داشت که از لاستیک ها بیرون می آمدند و هیچ راهی وجود نداشت که من بتوانم آنجا عکاسی کنم، بنابراین مجبور شدم از آنجا بگذرم.
بنابراین در اینجا چند نکته کلیدی وجود دارد که شما باید به دنبال آن باشید:
آیا شما به آن نقطه دسترسی دارید و می توانید بدون خطر در آن جایگاه عکاسی کنید؟
دید از آن نقطه منحصر به فرد است؟
آیا شما مانع خدمه مسیر، خدمه مسابقه یا خود ماشین ها خواهید شد؟
درست مانند جلیقه پوش های رسانه ها، برخی از برگزار کننده ها قوانینی در مورد این که عکاسان کجا می توانند بروند دارند. بسته به برگزار کننده، این قوانین روی کاغذ نوشته خواهند شد، برگزار کننده ممکن است اهمیتی ندهد، یا شرایط بر اساس همان موقعیت ارزیابی شود، اما من همواره توجه و رعایت قوانین را توصیه می کنم.
یکی از عکس های مورد علاقه من. من در بالای یک صخره بزرگ، تقریبا ۲ تا ۳ متر بالای مسیر ایستاده بودم تا این تصویر را بگیرم.
نویسنده: استنلی هارپر (Stanley Harper)
اگر نکات آموزشی استنلی هارپر در این مطلب برایتان مفید بوده و از خواندن این مطلب لذت برده اید، لطفا در بخش دیدگاه ها (پایین همین صفحه) برایمان بنویسید تا مطالب بیشتری در این زمینه منتشر کنیم.
نویسنده: استنلی هارپر (Stanley Harper)
اگر نکات آموزشی استنلی هارپر در این مطلب برایتان مفید بوده و از خواندن این مطلب لذت برده اید، لطفا در بخش دیدگاه ها (پایین همین صفحه) برایمان بنویسید تا مطالب بیشتری در این زمینه منتشر کنیم.